Süleyman Nazif Şiirleri-Son Nefesimle Hasbihal
Ahfâdımın en son doğacak ferdine benden
Bir tuhfe-i îman götür, ey son nefesim, sen.
Vicdânı düşündükçe o gam-hânede bîkes,
Olsun eb ü ecdâdımın ervâhına ma’kes.
Meyyâl-i zevâl olsa da târîhim, ufuklar
Geçmişlerin enkàz-ı girîzânını saklar.
Evlâdımı ecdâdıma bîgâne görürsem,
Rûhum ebediyyette kalır ebkem-i mâtem;
Olsun geçen a’sâr ile meşgûl ü mukayyed;
Mâzî yaşasın yâd-ı yetîminde müebbed.
Bî-nâm ü nişân olsa da hep dâr ü diyârım;
Üstünde onun kalmasa da mehd ü mezârım,
Ey son nefesim, olmadan Allâh’a mülâzim,
En son doğacak oğluma sen söyle ki dâim
Rûhum gibi hasret-zede, mâtem-zede, mahzun,
Hissen vatan-ı zâyi’imin zâiri olsun;
Târîhimizin tûde-i atlâlini her gün
Tekrîm ile, ta’zîm ile, te’lîh ile öpsün!
* * *
Daldım yine, bak, şimdi o hicranlı hayâle;
Gelsin vatan-ı derbederim yâd-ı melâle.
Bin hâtıra her zerre-i hâkinde hırâman;
Her hâtıra hîşân-ı perîşânıma giryan?
Üç kıt’ada yüz beldeye? bin beldeye sâhib
Bir memleketim vardı? Sen ey Rabb-i mesâib,
Sen vermiş iken aldın elimden yine bir bir?
Yâ Rab, nerede kaldı o evvelki mefâhir?..
Etmiş gibi medlûl ü müsemmâsını gâib,
Karşımda vatan lâfzı durur hâsir ü hâib.
Gurbet-geh-i nisyâna sürülmekte diyârım,
Yoktur demek artık ne diyârım, ne mezârım?
Sarsarsa becâ Arş’ını ümmetlerin âhı,
Sen Adn’i bize dûzeh-i ye´s ettin İlâhi!..
* * *
Nevmîd-i vekàyi´, sürünen aczime lâ´net!..
Eyyâm-ı musîbet geçecektir yine elbet.
Ümmîdime îmânım olur şehper-i pervâz;
Bin tevbe eğer ye’s ile oldumsa nagam-sâz!..
Mızrâb-ı beyânımdaki elhân-ı merâret,
Bir hastanın evhâmına etmekte işâret.
Tevkìf-i sabâh eyleyemez nâmütenâhi,
Varsın yürüsün bir gecenin ceyş-i siyâhı!..
Efrâda fenâ olsa da âlemde mukadder,
Milletleri öldürmeyecek Hâlik-ı Ekber:
Sarsılmayan îmânıma mev’ûd olan âti,
Canlandırır elbette bu enkàz-ı hayâtı:
Rûhum benim oldukça bu îmanla beraber,
Üç yüz sene? dört yüz sene? beş yüz sene bekler.
Malta-Eylül 1920
Son Nefesimle Hasbihal Şiiri Hakkında Bir Not
Ahmed Haşim’e göre “kelimelerin serdarı” olan Süleyman Nazif’in, birçok devlet adamıyla birlikte Malta’da sürgünde iken yazdığı “Son Nefesimle Hasbihal” başlıklı şiiri şu beyitle başlamıştı:
Ahfâdımın en son doğacak ferdine benden
Bir tuhfe-i iman götür ey son nefesim sen
23 beyitlik şiirin son beyti ise şöyle:
Ruhum benim oldukça bu imanla beraber
Üç yüz sene..dört yüz sene.. beş yüz sene bekler
Eylül 1920’de kaleme alınan bu son mısralara Mehmet Âkif, 15 Nisan 1921’de Ankara Taceddin Dergâhı’ndan şöyle cevap verecektir:
Beş yüz sene bekler mi? Nasıl bekleyeceksin
Ruhunda asırlarca bu hüsranı mı çeksin
Âkif, dostunun İstanbul’u işgal eden düşmana karşı olan kesin tavrını iyi bildiği için, şiirin dipnotunda şu ifadeyi kaydetme ihtiyacı duymuştur: “Nazif, kahraman bir vatanperverdi. Bu hakikat kendisini birkaç defa hayatını istihkarıyla sabittir.”
Âkif, şiirini şu beyt ile tamamlamıştı:
Saldırsa da kırk ehl-i salîb ordusu kol kol
Dört yüz bu kadar milyon esir olmaz emin ol! [1]
[1] DüşünceFeneri
Şiirlerinden Örnekler
Ah Bilmem Ki
Bir Bezm-i Tarabta
Türk Vatanı
Türk İlahisi
Sumüm-ı Mihneti İçtim
Şebab-ı Muhazır
Gazel
Dicle ve Ben
Son Nefesimle Hasbihal
Ey Ebna-yı Vatan
Diyar-ı Fuzuli
Yar-ı Naim
Kübalılar
Daüs Sıla
Cenk Türküsü
