Sezai Karakoç Şiirleri-Şehrazat
Sen gecenin gündüzün dışında
Sen kalbin atışında kanın akışında
Sen Şehrazat bir lamba bir hükümdar bakışında
Bir ölüm kuşunun feryadını duyarsın
Sen bir rüya geceleyin gündüzün
Sen bir yağmur ince hazin
Sen şarkılarca büyük hüzün
Sen yolunu kaybeden yolcuların üstüne
Bir ömür boyu yağan bir ömür boyu karsın
Sen merhamet sen rüzgar sen tiril tiril kadın
Sen bir mahşer içinde en aziz yalnızlığı yaşadın
Sen başını çeviren cellatbaşının günü
Sen öyle ki sen diye diye seni anlıyamayız
Şehrazat ah Şehrazat Şehrazat
Sen sevgili sen can sen yarsın
Şiirin Değerlendirmesi
Sezai Karakoç’un eserlerinde “Sevgi merkezkaçtır; nesneye doğru gerçek bir ilerleyiştir; süreklidir…” (Gasset, 2005: 12) ve çoğunlukla bir amaca hizmet eder. Bu amaç insanı ‘Mutlak Ben’ taşır. Şairin şiirlerinde beşerî aşktan ilahî aşka yani evren
sel, ilahi aşka bir yöneliş vardır. Karakoç, şiirlerinde aşk-sevgiyi, kutsalın büyülü dünyasından süzerek beşerî olanla buluşturur. “Karakoç’ta aşk, Tanrı-İnsan etkileşimi sonucundaki halleriyle şiirdedir.” (Barskonmay, 2000: 126). Bu açıdan şiirde sevgi ve aşk, insanı Tanrı’ya yani Mutlak olana taşıyan bir farkındalıklar bütünüdür.
Bir ömür boyu yağan bir ömür boyu karsın” (Monna Rosa, “Şehrazat” 2012: 36) Yukarıdaki mısralarda varlıktan öte bir ‘Mutlak’ varlığın içimizde olduğunu ifade eder.
Şaire göre insan, Mutlak Sevgi(li)den koparılıp dünya sürçmüştür. Âdem ve Hz. Havva yolunu kaybedip yasak meyveyi yemiş bunun sonucunda da dünya ya indirmiştir. O günden beri insanlık dünya yaşantısının sırrını çözmeye ve kendi evrensel yolculuğunu tamamlamaya çalışmaktadır. Karakoç, bu evrensel yolculukta insanların varlığın kendisi olan ve âlemleri yaratan Mutlak Sevgi(li)nin’ yolunda yaşamaya devam eder. İnsanların bazıları ise ‘Mutlak Sevgi(li)yi ararken yolunu kaybeder. Her iki süreçte de var oluş(umuz)un kaynağı Mutlak Sevgi(li) daima insanların, varlığın yanında olacaktır. ‘Şehrazat’ şiirdeki mısralarda da bunun sorgulamadan kabul gördüğünü görüyoruz.
“Şehrazat ah Şehrazat Şehrazat
Sen sevgili sen can sen yarsın”
Şiirin son mısrası olan yukarıdaki iki mısrada tekrarlardan da faydalanılarak anlama yoğunluk katan şair, ‘sevgi, can ve yar kavramlarıyla Mutlak Sevgi(li)nin kimliğini bütünler. Böylece sevgili, can ve yar ‘Mutlak Ben’ kendi ve değerler düzleminde toplanır. Bu bağlamda Karakoç’un şiirlerinde “Aşk yaşamın vereden, çoğaltan ve açımlayan güçtür.” (Korkmaz, 2008:129). Kaynak:Türkoloji
Şiirleri
Mona Rosa
Monna Rosa-IV-Ve Monna Rosa
Sürgün Ülkeden Başkentler Başkentine-2
Sürgün Ülkeden Başkentler Başkentine-1
Kar
Şehrazat
Veda
Yağmur Duası
İnci Dakikaları
Donuk Aşk
Monna Rosa-III-Pişmanlık ve Çileler
Monna Rosa -II- Ölüm ve Çerçeveler
Köşe
